จุดประกายความคิด "บวชตลอดชีวิต"
ต้นปี 2534 ผมตัดสินใจลาออกจาก ม.รังสิตไปเพื่อไปอยู่ที่วิทยาลัยโยนก จ.ลำปาง ไปอยู่แรกๆให้เวลากับการปฏิบัติธรรมพอสมควร เริ่มจุดประความคิด "บวชตลอดชีวิต" ช่วงต่อๆมา ชีวิตกลับไปจมปลักอยู่กับเหล้าและหมอนวด ตัดสินใจลาออกจากโยนกเมื่อต้นปี 2536 เพื่อกลับไปอยู่ ม.รังสิตเช่นเดิม
ตัดสินใจลาออกจาก ม.รังสิต ไปปฎิบัติธรรม ที่ถ้ำเมืองนะ เชียงใหม่
สี่ปีแรก (ปี 36 - 40) ยังใช้ชีวิตเสเพลอยู่ ยังชอบดื่มเหล้าและเที่ยวอาบอบนวด ปี 40 มีโอกาสไปกราบนมัสการหลวงตาม้า (ลูกศิษย์หลวงปู่ดู่) ที่ถ้ำเมืองนะ จ.เชียงใหม่ หลังจากนั้นไปปฏิบัติธรรมที่นั่นเป็นประจำทุกปี ปีละ 3 ครั้ง ครั้งละประมาณ 5 - 7 วัน ประมาณปี 44 หรือ 45 เนี่ย ผมนั่งสมาธิที่ถ้ำเมืองนะตั้งแต่ 3 ทุ่มถึงตี 2 (เกือบทุกครั้งที่ผมไป ผมจะนั่งสมาธิและนอนที่ถ้ำเพียงคนเดียว)
จิตผมเข้าถึงสมาธิระดับหนึ่ง ขนลุก ตัวเบา แล้วจิตมีความสว่างโล่งมาก การสัมผัสกับสมาธิ แม้จะเป็นระดับต้นๆก็ตาม มันทำให้ผมคิดว่า ถ้าเราทำอย่างเต็มที่ ชาตินี้เราคงหลุดพ้นได้
เพื่อนๆชอบแซวผมว่า เมื่อไหร่จะไปบวชตลอดชีวิตวะ เห็นมึงพูดว่า จะ จะ อยู่นั่นแหละ ผมก็บอกว่า เรื่องการเปลี่ยนวิถีชีวิตมันต้องใช้เวลาโว๊ย มันไม่ง่ายเหมือนเรื่องเปลี่ยนงาน บางครั้งบอกว่า Goo อยู่รังสิตรอบที่สองแล้ว ยังไม่ได้มีโอกาสขึ้นเวทีร้อง Hard Rock โชว์เหมือนกับที่อื่นเลย (ผมเคยคิดแบบนี้จริงๆ แต่ไม่ได้ซีเรียสมากนัก)
ปี 47 รองอธิการฝ่ายกิจการนักศึกษาได้ขอให้ผมไปเป็นที่ปรึกษาชมรมดนตรีสากลทั้งๆผมไม่มีความรู้เรื่องดนตรี เพียงแต่เป็นคนชอบฟังเพลง Hard Rock ในปีนี้วง Metal Icarus ของรังสิตได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง Bangkok Music Award 2004 และได้มีการจัดงานแสดงความยินดีให้กับวง เด็กๆในชมรมขอให้ผมร่วมร้องเพลงในงานด้วย เป็นอันว่าผมสมความปรารถนาแล้ว
หลังจากนั้นผมก็ได้ใคร่ครวญดูว่า เรายังต้องการอะไรอีกหรือ แม้แต่เรื่องที่เราคิดเล่น อยากขึ้นเวทีร้องเพลงโชว์ที่รังสิต เราก็ได้แล้ว ถ้าเราลาออกปีนี้ (ปี 47) เงินทองที่เราเก็บสะสมไว้เพื่อให้พ่อแม่ใช้จนกว่าพ่อแม่จะเสียชีวิต (16 ปีนับจากปี 47) ก็ได้ตามเป้าหมายที่ตั้งไว้แล้ว
ปีนี้ ผมไปที่ถ้ำเมืองนะอีกเช่นเคย บอกกับหลวงตาม้าว่า ผมจะลาออกจากงานเพื่อมาอยู่ถ้ำเมืองนะ ท่านก็บอกว่า มาสอนหนังสือที่เชียงใหม่ เสาร์อาทิตยมาที่ถ้ำเมืองนะ ไม่ดีกว่าหรือ ผมได้เรียนท่านไปว่า อยากปฎิบัติธรรมเพียงอย่างเดียว
เดือนพฤศจิกายนปี 47 ผมยื่นใบลาออก เขียนเหตุผลในการลาออกว่าต้องการไปปฎิบัติธรรม แล้วบวชในโอกาสถัดไป
อธิการบดีเรียกพบ ขอให้ผมอยู่ แต่ผมปฎิเสธ แล้วท่านถามผมว่า ในใจลึกๆคิดอย่างไรถึงลาออกไปบวช ผมก็ตอบไปว่า ผมเชื่อเรื่องการหลุดพ้น ท่านก็บอกว่า งั้นผมไม่ทัดทาน เดี๋ยวจะเป็นบาป ขอให้โชคดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น